ಕಗ್ಗ ( ಕ )
ಕತ್ತಲೆಯೊಳೇನನೊ ಕಂಡು ಬೆದರಿದ ನಾಯಿ ।
ಎತ್ತಲೋ ಸಖನೋರ್ವನಿಹನೆಂದು ನಂಬಿ ।।
ಕತ್ತೆತ್ತಿ ಮೋಳಿಡುತ ಬೊಗಳಿ ಹಾರಾಡುವುದು ।
ಭಕ್ತಿಯಂತೆಯೆ ನಮದು ಮಂಕುತಿಮ್ಮ ।।
ಕಣ್ಗೆರಡದೇಕೆರಡುಮೊಂದೆ ಪಕ್ಕದೊಳೇಕೆ ।
ಬೆನ್ನೊಳೊಂದೆದೆಯೊಳೊಂದಿರಲು ಸುಕರವಲ ।।
ಅನ್ಯಾಯ ವಿಕಟಂಗಳೆನಿತೊ ಸೃಷ್ಟಿಕ್ರಮದಿ ।
ಸೊನ್ನೆ ಜನವಾಕ್ಕಲ್ಲಿ ಮಂಕುತಿಮ್ಮ ।।
ಕ್ಷಮೆ ದೋಷಿಗಳಲಿ ಕೆಚ್ಚೆದೆ ವಿಧಿಯ ಬಿರುಬಿನಲಿ ।
ಸಮತೆ ನಿರ್ಮತ್ಸರತೆ ಸೋಲ್ಗೆಲುವುಗಳಲಿ ।।
ಶಮವ ನೀಂ ಗಳಿಸಲೀ ನಾಲ್ಕು ತಪಗಳೆ ಸಾಕು ।
ಭ್ರಮೆಯೊ ಮಿಕ್ಕೆಲ್ಲ ತಪ ಮಂಕುತಿಮ್ಮ ।।
ಕ್ಷನವೊಂದೆ ಅನಂತಕಾಲ ತನಗುವುದು
ಅನುಭಾವಕೆ ಸತ್ತ್ವ ಶಿವ ಸುಂದರಗಳಮರೆ |
ಮನ ತುಮ್ಬುಶಶಿಯಾಗಿ , ನೆನಪಮ್ರುತವಗುವುದು
ಕ್ಷನದೊಳಕ್ಶಯ ಕಣೋ – ಮಂಕುತಿಮ್ಮ ||
ಕ್ಲೇಶ ನೂರಾಗಿರೆಯುಮಾಶೆಗಳ ಪುನರುದಯ ।
ಬೇಸರದ ನುಡಿಯೊಳಂ ಲೇಸುಗಳ ನೆನಪು ।।
ಆಶೆ ಸಾಯ್ತೆಂದೊಡಂ ಚೆಲುವೆನಲು ಕಣ್ಣಲೆತ ।
ಮಾಸವೀ ಜೀವಗುಣ ಮಂಕುತಿಮ್ಮ ।।
ಕಾಗೆಯುಂ ಕೋಗಿಲೆಯುವೊಂದೆ ಮೇಲ್ನೋಟಕ್ಕೆ ।
ಯೋಗಿಯುಂ ಸಂಸಾರಭೋಗಿಯೇ ಹೊರಕೆ ।।
ಲೋಗರವೊಲಿರುತೆ ಸುಖದುಃಖಸಂಭ್ರಮಗಳಲಿ ।
ತ್ಯಾಗಿಯವನಂತರದಿ ಮಂಕುತಿಮ್ಮ ।।
ಕಾರಿರುರೊಳಾಗಸದಿ ತಾರೆ ನೂರಿದ್ದೇನು ।
ದಾರಿಗನ ಕಣ್ಗೆ ಬೇಕೊಂದು ಮನೆಬೆಳಕು ।।
ದೂರದಾ ದೈವವಂತಿರಲಿ ಮಾನುಷಸಖನ ।
ಕೋರುವುದು ಬಡಜೀವ ಮಂಕುತಿಮ್ಮ ।।